W 1958 roku podczas Festiwalu Filmowego w Cannes „Lecą żurawie” w reżyserii Michaiła Kałatozowa zostały nagrodzone Złotą Palmą za najlepszy film. Doceniono także odtwórczynię głównej roli - Tatianę Samojłową, której przyznano wyróżnienie specjalne. Film został umieszczony na liście „1001 filmów, które musisz zobaczyć, zanim umrzesz”.

Traktat o bezsensie wojny, poczuciu pustki i beznadziei. Opowiada o życiu Weroniki, której ukochany wstępuje do wojska. Zawiłe losy bohaterki wzmagają jej tęsknotę oraz koncentrację uwagi na wspomnieniach i wyczekiwaniu wieści z frontu.

Wraz ze śmiercią Józefa Stalina w 1953 roku, w Związku Radzieckim osłabł forsowany w życiu publicznym „kult jednostki”. Wydanie filmu wywołało sensację wśród tamtejszych widzów przyzwyczajonych do propagandowych produkcji. Po raz pierwszy w powojennej rzeczywistości kraju zobrazowano ból, towarzyszący ludziom w związku ze śmiercią milionów współobywateli. Był to również pierwszy raz, kiedy w radzieckim kinie podjęto wątki - unikania poboru, spekulacji wojennej oraz czarnego rynku. „Lecą żurawie” to ulubiony film reżyserów - Francisa Forda Coppoli i Martina Scorsese.